Reading Time: 6 minutes
Afgelopen najaar volgde ik bij Marjon Bohré een training Dare to Lead, naar het gelijknamige boek van Brené Brown. In drie dagen bracht ik samen met mijn medecursisten de inzichten van dat boek in praktijk. En dat sloeg in als een bom. Sindsdien krijg ik credits van mijn collega’s voor de aanpak van ‘clear is kind, unclear is unkind.’ Ben jij benieuwd naar mijn drie Dare to Lead lessen en wat ik daar mee heb gedaan? Lees dan deze blog.
Waarom ik de training deed
In februari 2019 startte ik met mijn baan als HR manager bij Artefact. Een toffe uitdaging leek het me om voor een langere tijd bij één team mij aan te sluiten. Na een periode als coach en adviseur bij Organize Agile was het wennen in die nieuwe rol en nieuwe omgeving. In deze nieuwe rol kan ik nu op een heel andere manier dan voorheen invloed hebben op het werk, het werkplezier en het welzijn van medewerkers. Van een adviserende rol naar een leidinggevende rol. En daardoor vroeg ik me af hoe ik zelf die rol zou invullen, welke rolmodellen ik hierin heb en wat mijn visie hierop is.
Vooruitlopend op de markt als Artefact is, vond ik dat de oudere leadership paradigma’s niet goed pasten. Zoekend naar een oplossing, kwam ik het boek van Brené tegen. ‘Durf te leiden’ is de titel van het boek; ja dat sprak me aan. Iets durven – iets dat moeilijk is, toch gaan doen. Wat Tom Hanks ook zegt in the film A league of their own; If it wasn’t hard, everyone would do it. It’s the hard that makes it great.
De flaptekst van de Nederlandstalige editie van ‘durf te leiden’ was voor mij ook erg pakkend: “Als je durft te leiden, hoef je niet te doen alsof je alle antwoorden hebt; je blijft nieuwsgierig en stelt de juiste vragen. […] Je gaat moeilijke gesprekken en situaties niet uit de weg, en je weet dat je kwetsbaar opstellen af en toe nodig is.”
Na het lezen van het boek, had ik de smaak te pakken en ging ik op zoek naar een training. Deze vond ik hier online. Een driedaagse cursus samen met een stuk of 10 andere mannen en vrouwen die om verschillende redenen deze training gingen volgen. We doken op interactieve wijze de inhoud van het boek in, verrijkt met filmpjes, opdrachten en reflectie. Met een berg aan nieuwe info, uitbreiding in skills en een nieuw vocabulair, dook ik de praktijk weer in. De onderdelen en grootste lessen, mijn Dare to Lead lessen, en deel ik graag met je.
Les 1: de arena
Quote’s, als ze je raken – blijven je zo lekker bij. Dat is in ieder geval voor Brené het geval, en mij raakte ze er vervolgens ook mee. De quote in kwestie is van Theordore Roosevelt, en draait om wie er eigenlijk belangrijk is (zowel in je leven als op werk). Je krijgt in je werkend leven maar ook daarbuiten, van veel mensen feedback of erger nog; kritiek. Feedback op de dingen die je doet (of niet), de keuzes die je maakt (of niet), de tijd die je ergens in stopt (of niet). De quote van Theodore Roosevelt laat zien, welke feedback je wel serieus kan nemen, en welke je rustig naast je kan leggen
“It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done better.
The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly…Who at best knows, in the end, the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly.”
Het gaat erom dat je dingen gaat doen, dat je durft, en er écht voor gaat (daring greatly). En dat je vervolgens dan ook pas echt voelt wat het is om succes te bereiken. Maar in die arena kan je van alles tegenkomen. Waaronder vier type mensen. Het interessante hierbij is dat deze vier types letterlijk mensen kunnen zijn om je heen, maar ook net zo goed innerlijke dialogen. En dat is voor mij wel een eye-opener. Want hoe vaak doe je iets, of sta je op het punt iets te doen, en hoor je die stemmetjes (dan wel letterlijk of niet) langskomen?
Vier types in de arena
Brené laat via haar onderzoeken ook zien dat de arena helaas niet gevuld is met alleen maar mede strijders, maar dat er vier types om je heen zijn die jouw succes in de weg kunnen staan:
- The cheap seats. Zij die je advies geven, je beoordelen en kritiek leveren, maar zelden zelf in de arena te vinden zijn. Brené’s advies? Negeer ze!
- The box seats. In een arena ook wel bekend als de skybox. Daar vind je de mensen die het huidige systeem (wat vanalles kan zijn) in stand houden omdat zij hun succes hebben behaald in dat systeem. Als jij een arena-momentje hebt, zijn zij degene die zeggen “dat doe je niet, dat kan zo niet, want zo hoort het niet.”
- The season ticket holders. Zij zijn degenen die er altijd zullen zijn en die jouw succes willen ondermijnen door te vergelijken of je schaamte aan te praten. “Wie denk je wel niet dat je bent” – is een typische uitspraak voor deze groep.
- The support section. Zij hebben de belangrijke stoelen in jouw arena. Zij die empathie naar jou tonen, het snappen en met je kunnen levelen. Super belangrijk, want hiermee ga je verder komen.
Met het aankondigen van mijn stap als ondernemer, kwamen alle vier types langs. Zowel van anderen als in mijn eigen hoofd. “Kan ik dit wel?”, “je gaat nooit een plek krijgen op die markt”, “wie zit er nou daarop te wachten?”, “in vergelijking met [willekeurige ondernemer in het vakgebied] doe je eigenlijk heel weinig”, enz. enz.
En in die onderzekerheid, gevoed door mijzelf en door sommige reacties van anderen, bedacht ik me weer: “It’s not the critic who counts….” Dus, in plaats van te dromen over de mogelijkheden om ooit ondernemer te worden, startte ik. Stapte ik die arena in. Laat de brullers maar brullen dat het niet kan. Ik probeer. En als ik überhaupt faal, dan faal ik terwijl ik het wel tenminste heb gedurfd.
Les 2: clear is kind. Unclear is unkind
“Sometimes speaking the truth feels like we are being unkind, especially when sharing difficult information or feedback. But in reality, dancing around the truth is unkind. When we avoid stating the truth – when we are vague or ambiguous under the guise of being kind – it is often because we are trying to lessen the discomfort for ourselves, not for the other person.”
BAM. Alweer zo’n lekkere quote van Brené. Welke perfect aansluit bij de tweede van de Dare to Lead lessen. Ik heb voor maar vooral na de training, flink wat moedige gesprekken gevoerd (of moeten voeren). Gesprekken waarin ik feedback gaf of ontving, een moeilijke boodschap moest geven of kreeg, of in plaats van een gesprek weg te wuiven of te lachen – juist die oncomfortabelheid in het gesprek opzocht. Zoekend naar de juiste woorden, goed luisteren en triple checken. Die omcomfortabelheid mag er zijn, ook al voelt het niet zo. Poeh – wát een effect heeft dat voor mijn werk en privé gehad.
Ook hier komt durven om de hoek kijken. Maar ook zelfreflectie en doorzettingsvermogen. Dat je ondanks een verhoogde hartslag of zoekend naar woorden, iets toch bespreekbaar maakt. In mijn gesprekken met leidinggevenden komt dit principe vaak naar voren. Hoe onaardig het eigenlijk is als je een collega geen of incomplete feedback geeft bijvoorbeeld.
Nog steeds vind ik dit lastig, en dat zal vast nog wel even duren. Niet altijd feedback geven onder het mom van ‘andere prioriteiten nu’, of ‘niet het geschikte moment’ – maar is dat wel zo? Let’s be real here. Accepteer het ongemak wat je gaat voelen – want geloof me – het voelt goed als je wél het goede gesprek met elkaar voert.
Les 3: courage over comfort
En voor les nummer drie van de Dare to Lead lessen, ook een weer een quote:
“Integrity is choosing courage over comfort’ it’s choosing what’s right over what’s fun, fast or easy; and it’s practicing your values, not just professing them.”
Deze quote uit Durf te Leiden raakt voor mij de essentie van het boek en de training. Moedig zijn betekent een zekere mate van oncomfortabelheid. Moedige gesprekken voeren zorgt soms voor ongemak. Zelfreflectie betekent ook ongemak, net zoals het vragen of geven van feedback.
Dit vertalend naar de dagelijkse praktijk van HR is niet anders. Het is soms zo makkelijk, snel en leuk om bepaalde gebruiken in stand te houden, je te verschuilen achter regels, beleid of beperkingen van HR systemen.
Maar wil je je organisatie verder brengen, wil je je medewerkers helpen in hun ontwikkeling, wil je lastige gesprekken aangaan over functioneren, belonen, ontwikkelen – dan kan dat niet anders dan met een zekere mate van moed.
Moed die nodig is en die je in een minder comfortabele positie zet. Moed om eerlijk te zijn, écht te luisteren, zonder oordeel iets terug te geven, juíst iets terug te geven, accountable te zijn, oplossingen zoeken of maken en betrouwbaar zijn. Dat is voor mij een integer HR beleid en daar bouw ik elke dag een stukje aan. Niet altijd even makkelijk, vaak wel heel leuk.
Ter afsluiting, een laatste quote van Brené Brown. Waarmee de training en het boek afsluiten: een gedicht genaamd ‘We are the brave and brokenhearted.’ Hier niet helemaal compleet, dus schaf dat boek aan en lees het. Ik ben benieuwd naar jouw Dare to Lead lessen.
There is no greater threat to the critics
And cynics and fearmongers
Than those of us who are willing to fall
Because we have learned to rise
[…]
Showing up is our power
Story is our way home
Truth is our song
We are the brave and brokenhearted
We are rising strong!